Aleksandra Szempruch

Scenografka, malarka, graficzka

Ukończyła studia na Wydziale Grafiki Warszawskiej ASP (dyplom w pracowni Grafiki Wydawniczej profesora Lecha Majewskiego, 1996).

W latach 1997-2007 pracowała w Fabryce Wyobraźni, najpierw jako grafik, a potem dyrektor artystyczny. Projektowała okładki i akcydensy graficzne dla wydawnictwa Bertelsmann. Tworzyła oprawę graficzną dla Warszawskiego Festiwalu Filmowego; ulotki dla firm farmaceutycznych, layouty dla gazet; autorka wkładki do Nowej Fantastyki: Cyberkultura, okładki do książki Andrzeja Wajdy „Podwójne spojrzenie”. Stała współpracowniczka wydawnictwa „MIND”’, dla którego zaprojektowała wiele okładek.
Po zakończeniu pracy w Fabryce Wyobraźni i zamieszkaniu w Podkowie Leśnej założyła Stowarzyszenia Parassol, w którym do dziś pełni funkcję prezesa. Stowarzyszenie zrealizowało różne przedsięwzięcia kulturalne, jednym z ciekawszych był cykl pokazów artystycznych filmów animowanych z całego świata pt.: „Noce animacji” realizowany we współpracy z Krakowskim Festiwalem Filmów Animowanych.

W trakcie studiów scenograficznych związała się z teatrem. Oprócz scenografii i kostiumów od 2012 roku zaprojektowała też wiele plakatów teatralnych i programów do wystawianych sztuk. Za jeden z tych plakatów, do spektaklu „Nienawidzę”, otrzymała nagrodę za najlepszy plakat festiwalowy 2012 (Siedlce – I Ogólnopolski Festiwal Teatrów Prywatnych „Sztuka Plus Komercja” – nagroda za najlepszy plakat festiwalowy – za plakat do spektaklu „Nienawidzę”).

Od lat działa w przestrzeni kultury, nawiązując współpracę swojego Stowarzyszenia z innymi organizacjami. Z Polskim Ośrodkiem Międzynarodowego Ośrodka Teatralnego współorganizowała imprezy teatralne, zaangażowane społecznie, m. in. „Wieczór Syryjski”, warsztaty teatralne dla dzieci, sztukę syryjską dla dzieci uchodźczych i polskich oraz czytania performatywne w ramach Festiwalu „Pamiętajmy o ogrodach”.

W 2012 roku ukończyła studia podyplomowe na Wydziale Sztuki Mediów i Scenografii ASP w Warszawie (dyplom w pracowni Projektowania Scenografii Teatralnej pod kierunkiem dr hab. Marka Chowańca). Tematem jej pracy dyplomowej była „Sybilla” wg opowiadania Pera Lagerkvista, do której zrobiła adaptację oraz projekt scenografii i kostiumów.  W trakcie studiów dwukrotnie była asystentką Andrzeja Witkowskiego (w Teatrze Starym przy spektaklu „Król umiera, czyli ceremonie” i w Teatrze Żydowskim przy „Księdze Raju”). W roku 2013 r. była asystentką Pawła Dobrzyckiego przy „Traviacie” w Operze Białostockiej. Od ukończenia studiów scenograficznych współpracuje jako scenograf i kostiumograf z teatrami w całej Polsce. http://www.encyklopediateatru.pl/osoby/87978/ola-szempruch
Maluje też obrazy. Otrzymała stypendium artystyczne ZAiKS, w ramach którego powstał prezentowany na wystawie cykl obrazów „Abraxas”.

Projekt „Abraxas”, to odpowiedź na ciszę powstałą w wyniku odosobnienia, niemożności pracy i aktywności zawodowej sprowadzonej do minimum. Jest to też projekt – protest wobec propozycji przekwalifikowania się z bycia artystą na bycie kimkolwiek innym. Jest to też projekt – manifest wiary, że „nieprzekwalifikowani artyści” mają prawo do życia i tworzenia.

„Abraxas” jest próbą przeniesienia i rozszerzenia doświadczeń scenograficznych na twórczość malarską. Nie jest to dla Artystki medium obce, ale mniej obecne w jej codziennym życiu twórczym.

W procesie tworzenia cyklu „Abraxas” Aleksandra Szempruch zastanawia się nad siedmioma fundamentalnymi pojęciami, jakimi są: istnienie, przestrzeń, światło a mrok, pełnia i światło, światło a cień, pomiędzy, obecność.
Jakie są relacje pomiędzy tymi pojęciami: istnienie – obecność, przestrzeń – pomiędzy, światło- mrok czy cień – światło? Czy istnieje logika magiczna i pełnia? Czy istnieje pustka? Są to tematy, które zajmują ją w pracy zawodowej w teatrze. Przy tworzeniu scenografii nie ma pełnej swobody, ponieważ jest to zawsze praca w odpowiedzi na tekst, czyli w jakiś sposób ograniczona. W projekcie malarskim Artystka mogła zająć się wyłącznie treścią zadaną przez siebie i z pewnością będzie miało to znaczący wpływ na jej dalszą pracę scenograficzną.

Podstawą podjęcia tej problematyki jest temat widzenia, patrzenia i procesu percepcji. Percepcji burzącej granice między wnętrzem a zewnętrzem. Widzenia od środka na zewnątrz. Transponowania świata wewnętrznego na świat zastany za pomocą światła przechodzącego przez cienie i półmroki. Wszystkie trzy wartości: światło, cień, mrok są obecne w naszym życiu. Artystka przygląda się bliżej ich wartościom pośrednim, które towarzyszą nam najczęściej, w momentach przejścia od światła do cienia i z powrotem, ujawnia się nasza prawdziwa obecność, w nich dokonują się zmiany i dzieje się rzeczywistość. Dążenie do światła, jego poszukiwanie, jest według artystki wyznaczeniem celu życia. Droga, która wiedzie przez mrok i jego gęstość, jest często wyznacznikiem jakości naszego postrzegania świata. Czy wewnętrzne światło może rozjaśnić świat? Czy można w ogóle je zobaczyć? Czy można mu pozwolić zaistnieć? To wszystkie, niemalże magiczne pytania towarzyszyły Artystce przy powstawaniu cyklu obrazów „Abraxas”.

Projekt malarski „Abraksas” został objęty patronatem artystycznym przez Polski Ośrodek Międzynarodowego Instytutu Teatralnego.
Projekt zrealizowany w ramach stypendium Stowarzyszenia Autorów ZAiKS – Fundusz Popierania Twórczości.
Otwarcie i zwiedzanie ekspozycji zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami.